با موسیقی (همایون مثنوی) و نور ملایم درمان می شوم، در مانی که بر خلاف ظاهرش از جنس مرهم گذاری نیست بلکه بر عکس کاملاً تهاجمی است. فقط زخم دلتنگی ام بیشتر به درد می آید . چه می شد به بوسه ای تسکینش می دادی بی انصاف
پ.ن1: قضیه خیلی وجودی است ولی نمی دانم چرا نمودش کمی هندی از آب درآمد. شرمنده دوستانی هستم که همچنان تحملم می کنند
پ.ن2: من هم مثل کافه ناصری عزیز می ترسم ملت در این حال و احوال خرده بگیرند که : «کشته ندادیم که سازش کنیم/مطلب عاشقانه پابلیش کنیم»
مهاجرت... ده سال بعد
۴ سال قبل
