هیولای وحشتناکی است، با اشتهایی پایان ناپذیر و آرواره هایی مخوف که هر چیز، مطلقا هر چیز، را خرد می کند و می بلعد.در برابرش احساس بی دفاعی می کنم ، همیشه فکر کرده ام می تواند مرا به سرحدات جنون ببرد. فکری که اگر درست به تاریخچه زندگی من نگاه کنی، پر بیراه نمی نماید.
بعید می دانم بتوانم به بندش کشید یا نابودش کرد. برای فرار از چنگ و دندان بی رحمش هم راهی جز انتحار نمی شناسم. تمام آنچه باعث شده تا امروز این همزیستی اجباری را تحمل کنم موالید مبارک این هیولا بوده که بعد از هر حمله وسیعی، انگاری به مثابه غرامت جنگی، به من هدیه داده. موالیدی که در واقع نمونه بازتولید شده و تکامل یافته همان چیزهایی است که بلعیده.
احساس می کنم باز دارد ساز حمله ای نو کوک می کند و تصور می کنم اینبار یکی از اهدافش هم این وبلاگ باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر