پنجشنبه 12 بهمن ماه هزار و سیصد و نود و یک

لیست چیزهایی که امروز می خواستم اینجا ثبت کنم خیلی طولانی تر از روزهای پیش است؛ اما، ظاهرا پیش و بیش از همه میمون از فضا برگشته است که توجه مردم و رسانه ها را جلب کرده. توانایی بار به خارج از جو از آن جهت توجه دنیا را به خود جلب کرده که مقدمه ای برای ساخت موشکهای قاره پیماست.اینکه سرمایه گذاری بر توسعه چنین بخشهایی از فناوری و دانش مهندسی چه تاثیری بر اکوسیستم اقتصاد و فناوری کشور دارد موضوع جداگانه ای است که مطمئن نیستم بخواهم مستقیما به آن بپردازم ولی در قالب نوشته های دیگر گریزهایی به آن خواهم زد. به نظرم سرمایه گذاری در این حوزه بر تعادل راهبردی قوا در جهان و منطقه هم تاثیر قابل توجهی ندارد. با در نظر گرفتن توان و عملکرد سپرهای دفاع ضد موشکی فعلی، آنقدر که توسعه فناوری ساخت موشک های کوتاه برد و میانبرد (بویژه سوخت جامد) و تلاش برای به اشتراک گذاشتن دانش فنی آن با «متحدان ناآرام» ما می تواند منطقه و دنیا را تحت تاثیر قرار دهد؛ توسعه فناوری به سمت ساخت موشکهای بالستیک قاره پیما نمی تواند. به نظرم مصرف این سرمایه گذاری ها بیشتر در حوزه تبلیغات و آن هم با تمرکز بر داخل کشور است. به طور مشخص در حوزه سیاست خارجی این مانورها بیشتر از آنکه منتقل کننده پیام راهبردی قابل اعتنایی به طرف دیگر در مذاکره (هسته ای) باشد، که البته تا حدودی هست؛ دست رادیکال هایشان را برای تشدید فشارها باز می کند و این البته شاید همان چیزی است که عده ای از بازیگران عرصه سیاست طالب آن هستند. در حوزه داخلی هم ارزیابی اولیه من این است که فشارهای اقتصادی و معیشتی شدیدتر از آن و پشتیبانی نهادهای اجتماعی و فرهنگی و البته دستگاه پروپاگاندا ضعیف تر از ان است که با این روش ها بتوان سرمایه اجتماعی و مشروعیت خرید. دوستان مون کلا قدری اولد فشن هستند و به روش توسعه چین در 6 دهه پش یا خرید ممشروعیت سیاسی برخی کشور ها در 7 دهه پیش علاقه ای استثنایی دارند؛ من هم البته استثنائاً با همین استایل اولدفشن مشکل دارم؛ وگرنه، من خودم عاشق اولدفشنم.

مقامات دولت اسرائیل هم در اظهاراتی که بر خلاف رویه سالهای اخیر ، نسبت به دولت آمریکا، آشتی جویانه بوده خود را همراه و هماهنگ سیاستهای آمریکا برای استفاده از گزینه های قهری جهت متوقف کردن برنامه هسته ای ایران نشان داده اند و در عین حال آمریکا را تشویق به افزایش تهدیدهای نظامی در این حوزه کرده اند. انتخاب مجدد نتانیاهو می تونه موقعیت ایران را تضعیف و شانس برخورد نظامی با برنامه هسته ای را به شدت تقویت کتد.

در آنسوی ماجرا ظاهرا ایران قصد داره تا با اشکال تراشی ( در مورد محل برگزاری و ...) زمان برگزاری دور بعدی مذاکرات رو به تعویق بندازه شاید چون اولا شانس زیادی برای کاهش تحریم ها با تسریع مذاکره نمی بینند. ثانیا چون مذاکره رو شکست خورده می دونن فکر می کنن تعویق این شکست به معنی تعویق موج جدیدی از تحریم هاست ( به نظرم غرب اگر می خواد از ترکیب مذاکره و تحریم نتیجه بگیره باید یک جدول زمان بندی برای توسعه تحریم ها مستقل از روند مذاکرات و تنها مبتنی بر یک آستانه عمل جدی از سوی ایران داشته باشه. این مسئله از اون جهت اهیمت مضاعف داره که احتمال می دم با توجه به شرایط این بار طرف ایرانی بر مسئله رفع تحریم ها تمرکز خیلی بیشتری داشته باشه.البته تامین مشروعیت برای این عمل بسیار بسیار دشواره و البته شانس استفاده از شکافهای داخل ایران رو هم بسیار کم می کنه. ارزیابی من البته اینه که فقره اخیر با توجه به شرایط ایران اهمیت چندانی نداره.این ماجرا ادبیات موضوع جالبی داره که بعدا مفصل در موردش می نویسم. اون چیزی که الان به نظر می رسه اینه که در حال حاضر غرب به حفظ رشته مذاکرات بیشتر علاقه نشون می ده تا ایران به این نشان که دور قبل تیم ایرانی تهدید خیلی جدی به ترک میز مذاکره کرده بود و بخش زیادی از زمان مذاکره صرف تنظیم بیانیه مطبوعاتی طرف ایرانی شد). یک ملاحظاتی هم در مورد ارتباط این ماجرا به انتخابات در ایران و اسرائیل و شرایط منطقه هست که به اونهم بعدا مفصلا می پردازم. متکی، وزیر امورخارجه سابق ایران هم از رویه دیپلماتیک دولت در موضوع هسته ای به شدت انتقاد کرده. برکناری مفتضح متکی ظاهرا عمیقا تحت تاثیر این بوده که احمدی اون رو کاملا مطیع خودش نمی دیده و برداشتش این بوده که حضور متکی در این پست اختیارات و تحرکات خودش در حوزه سیاست خارجی رو به نفع بالادستی ها محدود می کنه. در این موضوع هم نکاتی هست که جای تامل بیشتر داره.

لاریجانی هم مصوبه دولت برای نصب مرتضوی از سوی معاون رئیس جمهور به سمت سرپرست سازمان تامین اجتماعی رو غیر قانونی خوانده. فکر نمی کنم احمدی به این سادگی ها کوتاه بیاد (اگر می خواست کوتاه بیاد شروع نمی کرد) یک جنبه ماجرا اینه که این روزها دسترسی به منابع مالی برای دولت خیلی مهم شده. دوستی می گفت آدم قاعدتا نزدیک انتخابات باید دنبال رای باشه، نه پول؛ ولی من فکر می کنم در شرایطی که ما هستیم ارتباط رای و پول (لااقل برای دولت) خیلی مستقیم شده.

خبرهایی هست در این مورد که هاشمی به طور ضمنی برای حضور در انتخابات اعلام آمادگی کرده. حتی بعضی تحلیل ها می گن بازداشتهای اخیر روزنامه نگارها با مسئله احتمال بازگشت هاشمی ارتباط داره.حضور هاشمی البته می تونه جبهه اپوزیسیون رو هم در مورد شرکت کردن یا نکردن در انتخابات دچار شکاف کنه. این احتمال مطرح شده که روحانی هم ، به عنوان گزینه بینابینی، که هم حمایت مجموعه ای از طیفهای نزدیک به هاشمی و هم حمایت بخش های از اصولگراها رو داره حضور پیدا کنه. جبهه پایداری هم گفته بعد از ائتلاف حداد عادل با ولایتی و قالیباف اون رو از لیست کاندیداهای احتمالی ش حذف کرده. گویا الان به گزینه هایی مثل لنکرانی(هلو)،فتاح(وزیر نیروی دولت اول احمدی) و جلیلی فکر می کنند. به نظر من در نگاه اول شانس سه گانه حداد،ولایتی،قالیباف از بقیه بیشتره.

حسن حبیبی هم فوت شد. حبیبی از نویسندگان پیش نویس قانون اساسی، معاون اول هاشمی و معاون اول دور اول خاتمی بود. گل آقا همیشه برای شوخی با هاشمی (که کاریکاتورش طبیعتا قابل چاپ نبود) از پروکسی حبیبی استفاده می کرد. به نظرم این جدی ترین نقش حبیبی در سیاست ایران بود.

تق بهار عربی هم دراومد الحمدالله. در مصر پیمانی بین موافقان و مخالفان دولت برای پرهیز از خشونت امضا شده که در چشم من چیدن میز برای موافقان دولت، به مثابه مقدمه ای برای خوردن مخالفان (بویژه سکولار) است. اصولا واضح بود که البرادعی الدنگ شانسی نداره که از پس این جونورها بر بیاد. سازمان دیده بان حقوق بشر هم به اینکه تق بهار عربی دراومده و راه برای حضور دولتهای ناقض حقوق بشر بازه اذعان کرده. این ابله ها کی می خوان واقعیتهای ساده و بنیادی مربوط به کشورهای جهان سوم رو یاد بگیرن من  نمی دونم.

امروز رفتم بازار بزرگ رو گشتم. جای خفنیه. باز هم می رم اگه عمری باشه. دوست داشتم می شد اونجا یک پاتوقی جور کرد.نهار هم در شمشیری چلوکباب سلطانی زدم. خیلی نزیدک به کانسپت اولیه چلوکباب و یکی از بهترین کباب برگ هایی بود که من در عمرم خورده بودم. تنها نکته قابل تاسف حذف زرده تخم مرغ از مخلفات چلوکبابه.

از این یادداشتهای روزانه خیلی ناراضی ام. احتیاج به بازنگری اساسی داره.