اکنون «آزادی انتخابات» رمز فتنه است

با نزدیک شدن پایان دوره رسمی دولت کودتا(عبارت جالبیه)، معارضین تمامیت خواهان بازی هوشمندانه ای را آغاز کردند که با ندانم کاری حریف به جای جالبی رسیده. تاکید بر لزوم برگزاری انتخابات آزاد و تکرار آن

تاکید معارضین بر لزوم برگزاری انتخابات آزاد ( به بهانه های مختلف) در نگاه اول تمامیت خواهان را دو دوزه کرده است. دو راه پیش رو حاکمان در این وضعیت عبارت بودند همصدا شدن با معارضین در لزوم برگزاری انتخابات ( که می توانست تائید تلویحی ادعا معارضین در مورد انتخابات پیشین تلقی شود) یا محکوم کردن درخواست انتخابات آزاد ( که در واقع نفی اصول، بدیهیات و ارزش های فراگیر اجتماعی است)

حاکمان راه دوم را انتخاب کردند و در این مسیر تا آنجا پیش رفتند که نمایندگان مجلس هم برای کسانی خواستار انتخابات آزاد بودند خط و نشان کشیدند (متاسفانه این وضعیت های آیرونیک آنقدر تکراری شدند که دیگر موجب خندیدن نباشند)

گفتم ندانم کاری حرف، چرا که می شد و می بایست در پاسخ این حرکت زمین بازی را تغییر می دادند و تاکید را از بحث آزادی به بحث شبهه افکنی در آزادی انتخابات تغییر می دادند. چنانکه که اشاره اش هم از بالا رسیده بود هنگامی تمام انتخابات های برگزار شده در سی سال اخیر کاملا آزاد خوانده شد.( متاسفانه یا خوشبختانه دکان «به سر دویدن» این روزها سخت کساد است)

به هر حال اکنون که حرکت اشتباه حاکمان بازی خوب معارضین را تکمیل کرده است؛ آزادی انتخابات رمز فتنه است چرا که شعار محکمی است که ریتم گام معارضان را هماهنگ می کند، پیام روشن و واضحی است که معارضین به بخش های خنثی جامعه و هواداران بالقوه خود می فرستند و نهایتا اینکه، در مقام جزء اخیر علت تامه،  رقیب را در برابر افکار عمومی مفتضح کرده است.

پ.ن: فشل بودن  تحلیل استراتژیک و تبلیغات  تمامیت خواهان سنتی حکایت مکرر بود؛ اما، من تصور می کنم سکوت بخش نوگرای این جناح ( دولت احمدی و سایر دوستان) از سر تدبیر و به این معناست که به شعار آزادی انتخابات به عنوان حربه انتخاباتی نظر دارند ( این شاید بزرگترین نقطه ضعف «رمز فتنه» است که باید با حرکت هوشمندانه دیگری هر چه زودتر برطرف شود)