ابرو

این بیت را خیلی دوست دارم:
«خود کشته ابروی تو ام من، به حقیقت//گر کشتنیم باز بفرمای به ابرو»
این باز بفرمای به ابرو ایهام دارد، یعنی به ابرو بگو یا بواسطه ابرو به من بگو؟
«رقیبان غافل و ما را از آن چشم و جبین هردم// هزاران گونه پیغام است و حاجب در میان ابرو»
این دوگانگی مکانیزم که بواسطه ایهام با یکدیگر پیوند خورده اند، آن گفتن و کشتن را مصداق آیه «...اذا اراد شیءً قال کن فیکون» کرده است. اینکه بگویی کشتنی ام، برای مردنم کافی است.