دوست، یا به عبارتی سخت گیرانه تر، آشنایی،دارم که عاشق خنضر پنضرهای رایگان حاشیه ای برخی از ارائه های کالا و خدمات است، من سرویسهای رایگان رستورانها یا آنچه از مایحتاج بهداشتی به رایگان در هتلها عرضه می شود. گرچه شک دارم این عزیز هرگز حاضر به پرداخت پول اقامت در هتلی شده باشد، اما، می توانم تصور کنم از دریافت چنین خنضر و پنضرهایی چه ذوقی می کرد. البته بنده اینجا قصد غیبت نمودن از ایشان در این ماه مبارک را ندارم، بلکه قصدم غیبت از مسئولان محترم آی.تی هتل لاله است که اینترنت مزخرفشان را ساعتی 2000 تومان به مشتریان فروش (با اکسنت بر واو) می کنند.الغرض، نوشتم که عرض کنم بنده در جهت برقراری عدالت و جبران خسارت مجموعه ای از این اشیاء مفت را با خود به خانه آوردم. عکسش را هم اینجا برای دوستان می گذارم تا در تجربه مفت گیری من شریک شوند.
پ.ن: این جعبه باز که در واقع جعبه تیغ (به قول خودشان کیت اصلاح، به اعتبار وجود یک قطره عطر بیک بدبو در یک لوله کوچک پلاستیکی) است که باید بر آن تاکید کرد، چرا که در شوق این مفت آوری تیغ اصلاح فیوژن باتری دار خدا تومانی ام را در هتل جا گذاشتم. این هم از آخر و عاقبت مفت خوری
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر